بحثی پیرامون معاد
نویسنده: خیراله ابراهیمی
در اسلام اعتقاد بر این است که انسان نتیجه اعمال خود را خواهد دید چه نیک و چه بد. عمل بد نتیجه بد و عمل نیک نتیجه نیک در بر دارد. از روز نتیجه در متون دینی با نامهای متعدد سخن به میان آمده است.
مانند:
روز معاد = روز بازگشت
روزمیعاد=وعده گاه،روز وعده داده شده
روز قیامت،قیام = روز بپا خواستن
روزحشر،محشر=روزگردآمدن،مقابل نشر
روز جزا = روز پاداش
روز حساب=روز برآورد اندازه و سنجش
روز دین = روز قانون
فمن یعمل مثقال ذره خیرا یره ومن یعمل مثقال ذره شرا یره
شاعر گوید:
هرچه کنی کشت همان بدروی
کار بد و نیک چو کوه و صداست
یکی دیگر گوید:
از مکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو
و دیگری گوید:
هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت
اگر درست در جلوی سنگی که از کوه رها شده و در حال سقوط در سرازیری است بِایستی مسلما به تو اصابت خواهد کرد و نتیجه این کارِ تو اصابت سنگ است. اگر در مسیر سیلی که بصورت خروشان به سوی دریا می رود بابستی این سیل تو را با خود به دریا خواهد برد و لحظه ای در این ماموریت خویش درنگ نخواهد کرد.
در طبیعت هر عملی انعکاسی دارد و این انعکاس بسرعت انجام می پذیرد و بلافاصله نتیجه گیری با موازین طبیعی صورت می گیرد. وقتی بذری می کاری بلافاصله اولین مرحله نتیجه بخشی این کار در درون دل خاک به وقوع می پیوندد و مراتب بعدی این نتیجه، در مراحل بعدی، به صورت رشد و نمو بذر کاشته شده به مرحله ظهور خواهد رسید. وقتی تو به مستمندی کمک میکنی یقینا انعکاس این عمل بصورتی دیگر به سراغ خود تو خواهد رسید. این کمک تو بلافاصله در دفتر محاسبات طبیعت بنام تو ثبت می شود.
اگر نزدیکِ آب ایستاده و کلماتی محبت آمیز و مهرآفرین بر زبان یرانی بلافاصله در دل ذرات مولکولی آب شکلی زیبا و مناسب مهر و محبت نقش می بندد ولی اگر از کلمات نفرت انگیز و خصومت آمیز استفاده کنی صورتی پریشان در دل ذرات مزبور تجسم خواهد یافت. با این محاسبه دقیق و سریع در دادگاه طبیعت که همان دادگاه خداست، هر لحظه و هرآن به تمام کرده ها رسیدگی می شود. هر لحظه حساب است و کتاب است دراینجا(فیض کاشانی)
ان الله سریع الحساب.
شاید مراحل بارز و آشکار این نتیجه و مرحله نهائی این محاسبه سالها طول بکشد ولی روزی این اتفاق خواهد افتاد و خلافی در این وعده نیست.
ان الله لایخلف المیعاد.
ممکن است میلیاردها سال نوری طول بکشد تا شهاب سنگی که از فراز کهکشانی رها شده، روی کره ای از کرات کهکشانی دیگر فرود آید و صدایش بلند شود. میلیاردها سال نوری در مقیاس زمینیان خیلی بیشتر است ولی در مقیاس کهکشانی، قصه به این درازی نیست و در مقیاس کیهانی، این زمان فقط لحظه ای بوده و در مقیاس جهانی(فراکیهانی)، تنها آنی است.
ازل تا ابد یک نفس بیش نیست(رضی الدین آرتیمانی).
کاری که منِ نوعی انجام می دهم عواقب نیک یا بد آن بلافاصله در پی من اند و روزی بین من و آن عواقب ملاقات خواهد افتاد و من این ملاقات را همین الآن در اعماق وجودم تحویل گرفته و در دفتر اعمالم بدست فرشتگانی از سنخِ قوانین هستی ثبت می کنم و همواره، همراه من خواهند بود.
زنجیری که هزار کیلومتر طول دارد و من از اولین حلقه آن گرفته ام، همینکه انتهای زنجیر به سیم برق اصابت کرد حلقه ابتدایی زنجیر با جرقه ای که از اتصال مزبور میگیرد، دامن مرا خواهد گرفت. در فاز زمانی هم، ارتباط جرقه ای که هزار سال بعد، در یکی از حلقه های اتصالی زنحیره اعمال من پدید می آید همین امروز با من که در ابتدای این زنجیره هستم برقرار است و من همین الآن از جرقه مزبور وجودم و زندگیم می لرزد.
لرزه ی همین الآنِ من با جرقه هزار سال بعد در اتصالات زنجیره اعمالم، مرتبط بوده و جدا از هم نیستند. اگر این زنجیره تا میلیون ها سال پیش برود باز این ارتباط محفوظ است. همین ارتباطِ حلقه ای و برق آسا است که مرا با ازل همسو می کند و با نور ابد اتصالم می دهد. یعنی در فاز فراکیهانی در بعد خارج از زمان، من با نتیجه عملم قرینم و فاصله ای بین من و نتیجه اعمالم نیست. اینجاست که عمل نیک من با اثر مثبتی که دارد برای من بهشتی از آرامش می سازد و عمل بد من با اثر منفی خود دوزخی از پریشانی به ارمغان می آورد که احیانا ممکن است هزار مرتبه از آتش سوزنده دردناکتر باشد. انسان عارف این نتیجه گیری ها را در همین دنیا بالعیان تجربه می کند و اما غیر صاحب بینش عرفانی قادر به این نتیجه گیری نخواهد بود. غیر عارف در آتش اعمال بد خویش می سوزد ولیکن نمیتواند ارتباط آتش مزبور را با اعمال بد خویش درک کند. و همینطور در نتیجه اعمال نیکش از آرامش برخوردار است بدون اینکه ارتباط این آرامش را با اعمال نیک خود تشخیص دهد. این نتیجه گیری برای انسان غیر عارف زمانی مشخص می شود که از بعد زمان، با مرگ طبیعی خارج شود و چشم واقع بین باز کند.
فَبصرک الیوم حدید = چشم تو آنروز تیزبین خواهد بود.